Sploty II

W odróżnieniu od jednolitego, surowego tonu „Splotów I”, tutaj dominują kolory, które nadają całości łagodniejszy, bardziej humanistyczny charakter. Zamiast jednolitego systemu, mamy do czynienia z różnorodnością – kolor sugeruje indywidualność, emocjonalność i możliwość wielogłosu w ramach jednej struktury. Kompozycja nadal zachowuje rytm i strukturę, ale mniej przypomina techniczny schemat, a bardziej organiczny organizm.

„Sploty II” podejmują temat granic, ale w innym tonie – zamiast izolacji czy podporządkowania systemowi, ukazują możliwość współistnienia wielu głosów, tożsamości i kierunków. Jednostki – symbolizowane przez barwne główki – są częścią tej samej sieci, ale zachowują odrębność. Kolor staje się tu nośnikiem różnorodności i potencjału komunikacji, a nie tylko strukturą.

Ten obraz może być odczytywany jako metafora społeczeństwa inkluzywnego, w którym granice nie muszą dzielić, lecz definiują przestrzeń wspólnego istnienia. To również komentarz do współczesnych technologicznych sieci – z jednej strony skomplikowanych, z drugiej mogących stać się przestrzenią spotkania.