Przyciąganie

Obraz „Przyciąganie” Magdaleny Nowatkowskiej ukazuje grupę postaci, które stapiają się w jeden układ, niemal jak elementy wspólnego mechanizmu. Figury są ustawione pionowo, nachodzą na siebie, a ich kontury przenikają się tak, że trudno rozdzielić, gdzie kończy się jedna sylwetka, a zaczyna druga. Tworzą strukturę, w której indywidualność zostaje zatarta – zamiast jednostek widzimy zbiorowość splecioną siłą niewidzialnego pola.

Tytuł podpowiada, że to nie przypadek, lecz działanie pewnej energii – przyciągania. Można odczytywać je jako metaforę ludzkich więzi: bliskości emocjonalnej, zależności społecznych, a także siły, która łączy. Jednocześnie schematyczność form sugeruje, że to przyciąganie nie jest w pełni wolne, lecz wpisane w pewien system, być może narzucone.

„Przyciąganie” to obraz o napięciu pomiędzy wspólnotą a utratą tożsamości. Bliskość daje poczucie więzi, ale równocześnie sprawia, że figury stają się częścią jednej, anonimowej całości.