Portret rodzinny

Obraz przedstawia zestaw stylizowanych, geometrycznych postaci na zielonym tle. Postacie różnią się wzrostem i proporcjami, co jednoznacznie sugeruje hierarchię pokoleniową: od najwyższych figur po mniejsze, centralnie umieszczone sylwetki. Układ symetryczny, w którym postacie rozmieszczone są po obu stronach kompozycji, buduje wrażenie porządku i harmonii.

Artystka operuje językiem minimalizmu i abstrakcji. Postacie sprowadzone zostały do prostych, rytmicznych kształtów – pionowych prostokątów i miękkich owalnych głów. Charakterystyczne, czarne owalne kształty zamiast oczu czy ust nadają im uniwersalności, odzierając z indywidualnych rysów i czyniąc symbolem człowieka jako figury relacji społecznych.

„Portret rodzinny” można interpretować jako metaforę więzi rodzinnych – zarówno bliskości, jak i dystansu. Wysokość figur może odzwierciedlać pokolenia: rodziców, dzieci i starszych członków rodziny. Centralne postacie, mniejsze i skierowane ku sobie, zdają się symbolizować dzieci lub młodsze pokolenia, które łączą całość w jedną spójną narrację.

Obraz stawia pytania o tożsamość rodziny, o miejsce jednostki w większej strukturze społecznej. Geometryczne uproszczenie form i brak indywidualnych cech podkreślają uniwersalność – ta rodzina może być każdą rodziną. Dzieło balansuje między intymnością a schematem, pokazując, że więzi rodzinne są jednocześnie osobiste i społeczne, pełne rytuałów, relacji i powtarzalnych struktur.