Kojące nuty

Obraz nie opowiada o muzyce wprost. Nie zobaczymy tu instrumentu ani dźwięków przedstawionych w dosłowny sposób. Zamiast tego artystka wprowadza nas w przestrzeń ciszy, w której muzyka istnieje nie poprzez brzmienie, lecz poprzez atmosferę.

Dominująca płaszczyzna w odcieniach beżu i różu działa jak tło wyciszonej melodii – miękkiej, subtelnej, niemal niewidocznej, a jednak stale obecnej. Równomierne rozprowadzenie barw i brak gwałtownych kontrastów przypominają o tym, że harmonia powstaje nie tylko z dźwięków, ale i z pauz, które je otaczają.

Delikatna linia biegnąca wzdłuż krawędzi obrazu przywodzi na myśl ścieżkę nutowego zapisu. To jakby zapis partytury, lecz nie tej przeznaczonej dla orkiestry, a dla wewnętrznego ucha – dla tych, którzy potrafią wsłuchać się w rytm ciszy. Z lewej strony pionowy pas przypomina przedłużone echo struny, jakby odległe brzmienie wybrzmiewa jeszcze w pamięci. Dwa subtelne punkty po prawej stronie mogą być odczytane jako pojedyncze nuty – akcenty zaznaczające istnienie dźwięku, który nie zakłóca spokoju, lecz podkreśla jego obecność.

Kształt który prawie otula obraz, to uproszczona charakterystyczna sylwetka człowieka. Człowieka w odprężeniu. Kontemplującego. 

„Kojące nuty” to zapis kontemplacji – muzyki, której nie słyszymy uszami, ale którą możemy odczuć. To zaproszenie do zatrzymania się i wsłuchania w przestrzeń pomiędzy dźwiękami, w miejsca, gdzie rodzi się ukojenie. W obrazie tym odnajdujemy subtelne piękno minimalizmu – cisza staje się melodią, a prostota formy odsłania głębię przeżycia.