Dziewczyna głową w dół

Obraz „Dziewczyna głową w dół” z cyklu „Granice” łączy w sobie abstrakcję

z sugestią figury ludzkiej. Linie są czyste

i wyraźne, definiujące formy określające ludzką postać.

Kompozycja obrazu jest świadomie zbalansowana,

z dominującym centralnym elementem, który przyciąga uwagę i sugeruje zarówno siłę,

jak i bezsilność postaci. Przestrzeń wokół figury jest otwarta i jednolita, co może odzwierciedlać stan izolacji lub głębokiej introspekcji.

Widz ma możliwość wczucia

się w emocjonalny stan postaci, która być może wyraża melancholię. Poza postaci pochyla się, może nad światem? Tworzy swego rodzaju parasol. Kogo pod nim ochroni? Autorka porusza złożoność ludzkich doświadczeń

i odporności, które często przekraczają ustalone granice.

Jest zatem zarówno studium emocji,

jak i analizą relacji międzyludzkich, wyrażającą się przez abstrakcyjną formę.