W labiryncie ciał III

“W labiryncie ciał III” Magdaleny Nowatkowskiej kontynuuje dialog

na temat granic i cielesności, wykorzystując motyw labiryntu jako metaforę złożoności ludzkiego doświadczenia. Kompozycja jest skonstruowana z prostych linii

i powtarzalnych form, które razem tworzą coś w rodzaju krajobrazu lub mapy, tytułowego labiryntu.

Linie te, choć z pozoru proste, mogą prowadzić wzrok widza na wielokrotnie zmieniające się ścieżki, sugerując w ten sposób nielinearny charakter ludzkiej natury i doświadczeń.

Brak wyraźnej postaci ludzkiej

jest tu istotny — to, co mogłoby

być interpretowane jako „ciało”,

jest przedstawione abstrakcyjnie, przez przestrzeń ograniczoną liniami. Kolorystyka się do ludzkiego ciała. Kolor ramy obrazu dodaje kontrastu

i podkreśla jej zawartość, jednocześnie stanowiąc granicę i mody między dziełem a światem zewnętrznym. 

Labirynt jest miejscem poszukiwania, często związanym z wewnętrzną podróżą i transformacją.

W kontekście „cielesności” może symbolizować próbę zrozumienia

i akceptacji własnego ciała jako części tożsamości, której nie da się łatwo zdefiniować ani ograniczyć. Tytuł cyklu „Granice” może sugerować zainteresowanie  tym, co dzieli i co łączy, zarówno w sensie dosłownym,

jak i metaforycznym.

Nowatkowska, tworząc ten obraz, prawdopodobnie zachęca odbiorców

do refleksji nad własnymi granicami — zarówno fizycznymi, jak i psychicznymi. Obraz może przemawiać do tych, którzy szukają własnej drogi w labiryncie społecznych oczekiwań, norm i własnych pragnień. Jest to praca, która wymaga od widza czasu na kontemplację

i pozwala na wiele indywidualnych interpretacji.