Sygnały współistnienia

Obraz “Sygnały współistnienia” prezentuje abstrakcyjną strukturę, w której pojawiają się regularnie rozmieszczone pionowe znaki w ciemnym odcieniu, na pastelowo-fioletowym tle. Układ tych sygnałów nie jest przypadkowy – niektóre formują grupy, inne występują pojedynczo, co sugeruje relacje między nimi.

Strukturalna organizacja tych elementów przypomina zakodowany przekaz, być może formę niewidzialnego alfabetu lub schemat komunikacji, w którym jednostkowe sygnały istnieją obok siebie, ale niekoniecznie są ze sobą w pełni zsynchronizowane. To może symbolizować wielogłosowość, współistnienie różnych form, tożsamości, czy idei w jednej przestrzeni.

Zastosowanie pastelowego fioletu jako tła buduje wrażenie delikatności i spokoju, natomiast ciemniejsze intensywnie czerwone sygnały kontrastują z tą miękką przestrzenią, zaznaczając mocno swoją obecność. Kolorystyka może sugerować dwoistość – światło i cień, stabilność.

Można odczytać go jako metaforę koegzystencji ludzi, idei, myśli, które istnieją obok siebie, ale nie zawsze są w pełni zsynchronizowane.

Grupowanie niektórych sygnałów może odnosić się do struktur społecznych – wspólnot, grup myślowych, relacji międzyludzkich. Natomiast samotne sygnały mogą reprezentować jednostkę, jej indywidualną tożsamość w większym systemie. Współistnienie nie oznacza tutaj pełnej harmonii, ale raczej możliwość istnienia obok siebie w różnorodności i napięciu.

Minimalistyczne podejście do kompozycji oraz ograniczona paleta barw podkreślają abstrakcyjny i konceptualny charakter dzieła. Artystka operuje prostymi formami, ale ich rozmieszczenie i sposób nawarstwiania znaczeń sprawiają, że obraz posiada wielowymiarową głębię.

Technika malarska, z wyraźnie zaznaczonymi pionowymi sygnałami, przypomina sposób zapisu informacji – może być kojarzona z kodem binarnym, zapisem dźwięku czy rytmicznymi znakami graficznymi.