Rada najwyższa

Rada najwyższa to wizualna metafora polityki, władzy i systemowych ograniczeń narzucanych kobietom.  Artystka zwraca uwagę na Iran czy Afganistan, gdzie prawa kobiet i ich wolności bywają brutalnie tłumione.

Poprzez ukazanie symbolicznie osadzonych w rzędach przypominających ławy parlamentarne, artystka zestawia dwa kontrastujące światy: opresyjne mechanizmy kontroli oraz ideę kobiecej siły i jedności.

Małe, rytmicznie osadzone obiekty, na delikatnym tle w różu. W ich uproszczonej i powtarzalnej formie odnajdujemy metaforę kobiecości, która często staje się obiektem opresji ii kontroli. Ułożenie w uporządkowane rzędy małych obiektów przypominających biusty sugeruje porządek przypominający instytucje. Parlament? To metafora władzy, tylko tu zasiadają kobiety, I jest to autorski parlament kobiet, gdzie decyzje wpływające na życie kobiet są podejmowane przez nie, a nie jak to często bywa, bez ich głosu.

Kompozycja przypominająca ławy sejmowe lub parlamentarne podkreśla, że jest to przestrzeń decyzyjna. Ustawienie „postaci” w równych rzędach podkreśla motyw władzy i reprezentacji. A pastelowe odcienie przywodzą na myśl delikatność, kontrastując z rzeczywistością. To ironicznie zestawione, delikatności jednostki z brutalnością opresji. Minimalistyczna estetyka wzmacnia uniwersalny przekaz dzieła, eliminując zbędne szczegóły i skupiając uwagę na jego strukturze i ukrytej narracji.

Obraz jest wyrazem buntu wobec patriarchalnych systemów, które ograniczają prawa kobiet. Ukazanie symboli kobiecości w przestrzeni władzy, zarezerwowanej zazwyczaj dla mężczyzn, stanowi prowokacyjne przesunięcie perspektywy – tu kobiety „przejmują” instytucje władzy, odwracając tradycyjne role.  Artystka w subtelny sposób krytykuje i kwestionuje absurdy związane z opresyjnymi normami społecznymi.

Rada najwyższa to przenikliwy komentarz na temat władzy, ograniczeń i kontroli nad ciałami oraz życiem kobiet. Praca, choć na pierwszy rzut oka minimalistyczna i prosta, niesie ze sobą wielowymiarowy przekaz o emancypacji, buncie i potrzebie równości. Artystka tworzy przestrzeń, w której kobiety symbolicznie „zasiadają” w ławach decyzyjnych, pokazując alternatywną rzeczywistość, w której mają pełne prawo do wolności i decydowania o sobie.