Pierwszy sygnał

Ten obraz, stanowiący część serii „Granice”, podejmuje temat granic ludzkiej tożsamości, sprowadzając postać człowieka do prostego, abstrakcyjnego znaku –w tym przypadku pionowej linearnej formy. Minimalistyczna forma, składająca się z pojedynczego, białego elementu na tle głębokiego, ceglasto-bordowego  koloru, staje się metaforą uniwersalnego kodu istnienia, w którym jednostka jest zarówno obecna, jak i niemal wymazana, zredukowana do esencji, którą można interpretować jako granicę między bytem a niebytem.

Tło to nie tylko kontekst, ale i opozycja wobec białej linii – swoista nieskończoność wobec skończoności, znaku.

Biała forma, smukła i wyizolowana, jest centralnym elementem obrazu. Symbolizuje człowieka jako jednostkę – uproszczoną, pozbawioną detali, ale mimo to intensywnie obecną. Tu postać pozbawiona jest charakterystycznych dla wcześniejszych obrazów linii. Nie posiada wyraźnie zaznaczonych granic. Granice są tu umowne, to jakby oddzielenie ciała od przestrzeni, umysłu od materii, indywidualności od zbiorowości. W ten sposób obraz nawiązuje do filozoficznych rozważań na temat istoty człowieczeństwa.

To szyfr tożsamości – kod, abstrakcyjny zapis tego, co czyni nas ludźmi.  Znak, który może być czytany przez widza w różny sposób, w zależności od jego perspektywy. Czy człowiek jest tylko zapisem danych, genotypem lub wzorem do odczytania przez większy porządek?

Pionowa forma sugeruje kierunek: w górę i w dół. Może odnosić się do transcendencji, podróży od ziemskiego bytu ku czemuś wyższemu, ale jednocześnie jest zakorzeniona w konkretnej chwili, co czyni ją symbolem ulotnego „teraz”.

Granica, jako koncepcja, jest tutaj dynamiczna – nie jest jedynie miejscem rozdzielenia, lecz punktem styku i możliwości.