Struny cielesne VII

„Struny Cielesne VII” to dzieło, które wywołuje głębokie poczucie rytmu i powtarzalności. Kompozycja wizualna, zdominowana przez poziome linie o różnej długości i o subtelnych nieregularnościach, zaprasza do kontemplacyjnego spojrzenia na wzory, które z jednej strony wydają się systematyczne, a z drugiej delikatnie dynamiczne. Użycie czerni i bieli podkreśla kontrast między liniami, uwypuklając ich jednorodność, a jednocześnie pozostawia przestrzeń na interpretację głębi i tekstury.

Tytuł może nawiązywać do postrzegania ciała jako instrumentu, wibrującego w odpowiedzi na nieustanny rytm codziennego życia. 

Intencja artysty, by ukazać „solidny, nieprzerwany rytm”, koresponduje z automatyzmem codziennych rutyn. Obraz uchwytuje esencję życia zanurzonego w powtarzalności, gdzie działania stają się bardziej odruchowe niż refleksyjne. Każda linia, choć unikalna w subtelnych różnicach, tworzy całość podporządkowaną pewnej jednorodności, symbolizując monotonny cykl codziennych obowiązków.

Jednak w tej pozornej monotonii kryje się głębsze pytanie: czy przewidywalność jest z natury pozbawiona sensu, czy może oferuje stabilność i ukojenie? Kompozycję można odczytywać zarówno jako krytykę nieświadomych rutyn, jak i medytację nad stabilizującą siłą struktury w chaosie myśli.

Praca skłania widza do refleksji nad własnym „nieprzerwanym, stałym rytmem” i zastanowienia się, gdzie kończy się automatyzm, a zaczyna świadoma refleksja.